جهان یارب چه خوش هنگامه دارد
همه را مست یک پیمانه کردی
نگه را با نگه آمیز دادی
دل از دل جان ز جان بیگانه کردی
< سکندر با خضر خوش نکت...
ز مرغان چمن نا آشنای... >
