چو تاب از خود بگیرد قطرهٔ آب
میان صد گهر یک دانه گردد
به بزم همنوایان آنچنان زی
که گلشن بر تو خلوت خانه گردد
< من ای دانشوران در پی...
تو ای شیخ حرم شاید ن... >
