مشو نومید ازین مشت غباری
پریشان جلوهٔ ناپایداری
چو فطرت می تراشد پیکری را
تمامش می کند در روزگاری
< جهان رنگ و بو فهمیدن...
به گوشم آمد از خاک م... >
