جهانی تیره تر با آفتابی
صواب او سراپا نا صوابی
ندانم تا کجا ویرانه ئی را
دهی از خون آدم رنگ و آبی
< غلامم جز رضای تو نجو...
ز من هنگامه ئی وه ای... >
