نم اشک است در چشم سیاهش
دلم سوزد ز آه صبحگاهش
همان می کو ضمیرم را برافروخت
پیاپی ریزد از موج نگاهش
< چه خوش صحرا که در وی...
مهار ای ساربان او را... >
