مرا در عصر بی سوز آفریدند
بخاکم جان پر شوری دمیدند
چو نخ در گردن من زندگانی
تو گوئی بر سر دارم کشیدند
< نگیرد لاله و گل رنگ ...
نگاهم زآنچه بینم بی ... >
