عزیزی بد که تا شد شصت ساله

هوای گوشت بودش یک نواله

اگرچه دست می‌دادش ولیکن

نبود از نفس نامعلوم ایمن

مگر روزی شنود از دور بویی

روان شد نفس را از دیده جویی

که چون شد شصت سال از بهر الله

ازرین بریان مرا یک لقمهٔ خواه

دلش بر نفس خود می‌سوخت برخاست

که تا بوکش تواند لقمهٔ خواست

روان شد بر پی آن بوی بسیار

ز زندان بوی می‌آمد پدیدار

بزد در تا در زندان گشادند

یکی را داغ بر ران می‌نهادند

ز داغش بوی بریان می برآمد

وزان غم نفس را جان می برآمد

چو پیر آن دید بی خود گشت در حال

چو مرغی می‌زد اندر ره پر و بال

زبان بگشاد کای نفس زبون گیر

اگر بریانت می‌باید کنون گیر

ز دوری بوی بریانی شنیدی

چو بریانی بدیدی در رمیدی

عزیزان را چنین بریان دهد دست

تو پنداری که این آسان دهد دست

ترا چون نیست روزی چند سوزی

که نتوان شد برون از پیش روزی

برو دل گرم در سوز عقبی

که تا در سایه مانی روز عقبی

ترا دل هست لیکن هست معزول

ولی در آرزوی نفس مشغول

مثال ره بران این جزیره

مثال آن بز است و آن حظیره

که تا آن بز قدم بیرون نهادست

بسی سر در طغار خون نهادست

پی خود گیر خیز ای خیره سرکش

گلیم خود ز آب تیره برکش

بزن گردن کزین نبود دریغی

نهاد کافر خود را بتیغی

ازین کافر مسلمانی نیاید

که از روزن نگه بانی نیاید

نه هرگز از فضولی سیر گردد

نه هرگز هیچ کارش دیر گردد

وگر دیرش دهد یک آرزو دست

سگی گردد ز خشم اما سگی مست

گر از یک کام او گیری کناره

زند در یک زمانت صد هواره

خریست این نفس خر را بنده بودن

کجا باشد نشان زنده بودن