گنجنما - اشعار شاعران ایرانی » عطار » مختارنامه » باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق

تا در سرِ زلفت خم و تاب افکندی

این سوخته را دل به عذاب افکندی

از زلفِ سیاهِ تو جهان تیره از آنست

کان زلفِ سیه بر آفتاب افکندی