گه شوی دریا و گردی موج زن

گه درآئی در میان مرد و زن

گه گل و گه بلبل بستان شوی

گه می و گه مستی مستان شوی

گه درآئی همچو احمد سوی غار

گه ببینی در معانی روی یار

گه شوی قاضی و مفتی در جهان

گه شوی از دیدهٔ مردم نهان

گه کنی شرع از کلام خود بیان

گه شوی در عالم معنی عیان

گه تو باشی همنشین خاص و عام

گه تو گوئی از حلال و از حرام

گه تو با فرعون نفس آئی بجنگ

گه زنی بر عالمی از قهر سنگ

گه کنی با اهل معنی آشتی

گه بجان تخم محبت کاشتی

گه به عبّاد زمانه عابدی

گه سجود عاشقان را ساجدی

گه درآیی همچو محرم بیش من

گه نشینی پیش تخت ذوالمنن

گه نقاب ابر اندر رو کشی

گه چو خورشید از رخت یکسو کشی

گه بعیسی همدمی و گه بروح

گه بموسی در عصائی گه بنوح

گه بریزی هرچه پر کردی به جام

گه دهی اسرار معنی را نظام

گه شعیبی را تو چوپانی کنی

گه سلیمان را تو سلطانی کنی

گه چو اسکندر طلب کردی ممات

گه چو خضرآیی خوری آب حیات

گه تو با یعقوب باشی نوحه گر

گه ز یوسف میدهی او را خبر

گه بهار آری و گه آری خزان

گه بیاری میوه ازچوبی عیان

گه ز ابراهیم سرّ خواهی و جان

گه باحمد سرّ او گوئی عیان

گه ثمر تو از شجر آری برون

گه تو سازی آن شجر را سرنگون

گه تو سلطانیّ و گه سلطان نه‌ای

گه تو با جانی و گه با جان نه‌ای

گه شوی یاجوج وقصد جان کنی

گه تو سدّ باشی ودفع آن کنی

گه درآیی در تن و گه در نظر

گه کنی عالم همه زیر و زبر

گه تو گوئی با دد و شیران سخن

گه پرنده گوید از پیران سخن

گه تو با عطّار باشی همنشین

گه تو با عطّار گوئی سرّ دین

گه تو با عطّار باشی در زبان

گه تو با عطّار گوئی این بخوان

گه شوی عطّار و برخود سترپوش

گه بمانی رو و در معنیش کوش

گه جمیع اولیا را رازگو

گه جمیع انبیا را دیده تو

گه بسازی یک وجود از چارچیز

گه نمائی اندر او بسیار چیز

گه تو باران آوری و باد هم

گه کنی ویران و گه آباد هم

گه زآتش گلستان سازی به دهر

گه تو کوهی را روان سازی بدهر

گه تو کشتی سازی و گه بادبان

گه کنی غرقش بدریا یک زمان

گه شوی ملّاح در کشتی تن

گه برون آری ز گاوی تو سخن

گه دهی بر باد صد خرمن گناه

گه بآتش سوزیش همچون گیاه

گه زمین از هیبتت لرزان شود

گه سما از حیرتت لرزان شود

گه درآیی در وجود عاشقان

گه بریزی بر زمین خود خونشان

گه درآری در قفس مرغی چو روح

گه باو بخشی ز معنی صد فتوح

گه شوی در دین احمد راهبر

گه تو با او در دل و گه در نظر

گه درآئی در نظر در پیش ما

گه نیابیمت نشان در هیچ جا

گه جمالت روشنی جان شود

گه وصالت باعث عرفان شود

گه بکوی عاشقان آری تو سیر

گه بمسجد جا کنی و گه به دیر

گه عراق و فارس را کردی تو سیر

گه خراسان را تو کردی ملک خیر

گه بکاشان و بحلّه بوده‌ای

گه بساری گه به بصره بوده‌ای

گه وطن داری توتون و سبزوار

گه بمشهد کرده‌ای جای قرار

گه سمرقندی شدی که در خطا

گه تو عالم را کنی در زیر پا

گه تو پروانه شوی که شمع جان

گه برون آیی و گه باشی نهان

گه نظامی را بیاری در سخن

گه به بسطامی بگوئی من لدن

گه تو محبوب جهان سوزی شوی

گه تو میر روح افروزی شوی

گه تو ماه عالم آرائی شوی

گه تو شاه سرو بالائی شوی

گه به یک عشوه ز عاشق جان بری

گه به یک جلوه ز جان ایمان بری

گه کنی نی را تو گویا در سخن

گه توی اسرار معنی در سخن

گه چو شیر تند برگلگون شوی

گه چو فرهادی جگر پرخون شوی

گه تو محمودی و گه باشی ایاز

گه باو گوئی بمعنی سرّ و راز

گه چو لیلی در دل مجنون شوی

گاه همچون ماه برگردون شوی

گه چو روح اندر بدن آیی بلطف

گاه اندر جان و تن آیی بلطف

گه تو شامی گه تو صبحی گاه روز

گه چو خورشید جهانی گاه سوز

گه ترا بر عرش اعظم تکیه گاه

گه ترا حکمی ز ماهی تا بماه

گه بچشم خوبرویان جا کنی

گاه عاشق را از آن شیدا کنی

گه درآئی همچو روحی در وجود

گه نمازی گه نیازی گه سجود

گه مظفّر باشی و منصور هم

گه تو بیتی باشی و معمور هم

گه تو باشی شاهدی پرنور هم

گه تو باشی ناظر و منظور هم

گه تو قبله گاه کعبه که نماز

گه تو گفته هر زمان با خویش راز

گه میان آتش سوزان روی

گه در این دریای بی پایان روی

گه شوی غوّاص دریای بیان

گه نمائی خود خود بیضاعیان

گه به یک لحظه کنی عالم نگون

گه روان سازی بعالم جوی خون

گه جهان روشن کنی از روی خود

گه سیاهش میکنی از موی خود

گه تو جان آری و گه جان میبری

گه تو شیخی را بصنعان میبری

گه تو پیدا و گهی پنهان شوی

گه میان اولیا سلطان شوی

گه تتو چون عیسی بن مریم میشوی

گاه ابراهیم ادهم میشوی

گه بعین وامق و عذرا شوی

گه چو نجم الدّین ما کبری شوی

گه همی گوئی نظام دین منم

گه فراز عرش علیّین منم

گه تو دین جعفری داری بحقّ

گه تو بر عطّار میخوانی سبق

گه بدوزخ اندر آری خلق را

گه دهی در جنت الفردوس جا

گه کنی دشمن کسی را گاه دوست

حکم حکم تست و فرمان آن تست

گه باحمد راز گوئی در نهان

گه به حیدر کرده‌ای خود را عیان

گه تو بابی شبّر و شبّیررا

گه به عابد داده‌ای اکسیر را

گه بباقر بوده‌ای در جان چو روح

گه بصادق داده‌ای علم فتوح

گه بموسی مینمائی تو لقا

گه دهی تو بر رضای او رضا

گه تقی را با نقی ایمان دهی

گه به عسگر معنی قرآن دهی

گه تو مهدی گردی و آیی برون

خلق را باشی بمعنی رهنمون

گه شوی جبریل و عزرائیل هم

گه تو اسرافیل ومیکائیل هم

گه تو پیدا و گهی پنهان شوی

گه میان اولیا سلطان شوی

گه توعالم را کنی پرداد و عدل

گه یقینی را تو آری از دو عدل

گه بخود سازی یکی را آشنا

گه بخوانی سوی خود بیگانه را

گه یکی را زاهد و ترسا کنی

گه یکی را عارف و رعنا کنی

هرچه گویم و آنچه آید در صفت

از تو پیدا می‌شود در هر صفت

ای ز وصفت لال گشته هر زبان

که بیان سازد که دارد حدّ آن

هرکسی خود آنچه بتوانست گفت

همچنان وصف تو ماند اندر نهفت

هرچه گفتم تو بدان من نیستم

ساکن ویرانهٔ تن نیستم

هست اگر عطّار را گفت نکو

او نگوید دیگری گوید بگو

هرچه گوید آنچه سازد او کند

خود نکو هرچه کند نیکو کند