بیا ساقی بده آن جام گلرنگ
که زد بر شیشه ی من آسمان سنگ
به صد صحرا نمی گنجد غم دل
چه سان گنجایش در سینه ی تنگ
< رباعی شمارهٔ ۴۱
رباعی شمارهٔ ۳۹ >
