از بس که کند زلف تو با روی تو ناز
بیم است که از رشک کنم کفر آغاز
من بندهٔ بادی شوم ای شمع طراز
کو زلف تو را ز روی بر دارد باز
< رباعی شمارۀ ۱۰۵
رباعی شمارۀ ۱۰۳ >
