مر موی تو را جه بودی بی آزاری
برخاستن از سر چو تو دلداری
من بنده اگر موی شوم در غم تو
هرگز ز سر تو نخیزم باری
< رباعی شمارۀ ۱۷۴
رباعی شمارۀ ۱۷۲ >
