Logo




 

غزل شمارهٔ ۴۱۷

ای گل آبدار نوروزی

دیدنت فرخی و فیروزی

ای فروزنده از رخانت جان

آتش عشق تا کی افروزی

دل بدخواه سوز اندر عشق

چونکه دلهای عاشقان سوزی

از لب آموز خوب مذهب خوب

از دو زلفین چه تنبل آموزی

ای دریده دل من از غم عشق

زان لب چون عقیق کی دوزی