چون تو شدی پیر بلندی مجوی
کانکه ز تو زاد بلندان شود
روز نبینی چو به آخر رسد
سایهٔ هر چیز دو چندان شود
< شمارهٔ ۷۸ - در حادثه...
شمارهٔ ۷۶ >