ای چون هستی برده دل من به هوس
چون نیستیم غم فراق تو نه بس
گر چون هستی به دستت آرم زین پس
پنهان کنمت چو نیستی از همه کس
< رباعی شمارهٔ ۲۱۴
رباعی شمارهٔ ۲۱۲ >
