فرو مایه چون سیر خورده بباشد
همه عیب جوید همه شر کاود
فرومایه آن به که بد حال باشد
ازیرا سیه سار پی برنتاود
< قصیدهٔ شمارهٔ ۹۰
قصیدهٔ شمارهٔ ۸۸ >
