سبحان‌الله جهان نبینی چون شد

دیگرگون باغ و راغ دیگرگون شد

شمشاد به توی زلفک خاتون شد

گلنار به رنگ توزی و پرنون شد

در باغ کنون حریرپوشان بینی

برکوه صف گهرفروشان بینی

شبگیر کلنگ را خروشان بینی

دلها ز نوای مرغ جوشان بینی

هنگام سحر ابر زند کوس همی

با باد صبا بید کند کوس همی

بر لاله کند سرخ گل افسوس همی

نرگس گل را دست، دهد بوس همی

هر طوطیکی سبز قبایی دارد

هر طاووسی دراز پایی دارد

هر فاخته‌ای ساخته نایی دارد

هربلبلکی زیر و ستایی دارد

بلبل به غزل طیره کند اعشی را

صلصل به نوا سخره کند لیلی را

گلبن به گهر خیره کند کسری را

موسیجه همی بانگ کند موسی را

هر روز درخت با حریری دگرست

وز باد سوی باده سفیری دگرست

هر روز کلنگ با نفیری دگرست

مسکین ورشان بابم وزیری دگرست

هر زرد گلی به کف چراغی دارد

هر آهوکی چرا به راغی دارد

هرباز به زیر چنگ ماغی دارد

هر سرخ گل از بید جناغی دارد

در باغ به نوروز درمریزانست

بر نارونان لحن دل‌انگیزانست

باد سحری سپیده‌دم خیزانست

با میغ سیه به کشتی آویزانست

بر دل دارد لاله یکی داغ سیاه

دارد سمن اندر زنخش سیمین چاه

بر فرق سر نرگس از زر کلاه

بر فرق سر چکاوه یک مشت گیاه

لاله مشکین دل و عقیقین طرف است

چون آتش اندر او فتاد به خف است

گل با دوهزار کبر و ناز و صلف است

زیرا که چو معشوقهٔ خواجه خلف است

روح رؤسا ابوربیع بن ربیع

او سخت بدیع و کار او سخت بدیع

چون او به جهان در، نه شریف و نه وضیع

زیرا که شریفست و لطیفست و منیع

والا منشی که پشت او هست اله

برشاه جهان عزیز و بر حاجب شاه

مر حاجب شاه و شاه را نیکوخواه

زین صاحب عز آمده، زان صاحب جاه

همواره شهنشاه جهان خرم باد

در خانهٔ بدسگال او ماتم باد

فرمانش رونده در همه عالم باد

بدخواه ورا دم زدن اندر دم باد