ای نفس خسیس، رو تباهی میکن
تا جان خسته است روسیاهی میکن
اکنون چو امید من فگندی بر خاک
خاکت به سر است، هر چه خواهی میکن
< رباعی شمارهٔ ۱۲۴
رباعی شمارهٔ ۱۲۲ >
