ما هوش خود با بادهٔ گلرنگ داده‌ایم

گردن چو شیشه بر خط ساغر نهاده‌ایم

بر روی دست باد مرادست سیر ما

چون موج تا عنان به کف بحر داده‌ایم

یک عمر همچو غنچه درین بوستانسرا

خون خورده‌ایم تا گره دل گشاده‌ایم

از زندگی است یک دو نفس در بساط ما

چون صبح ما ز روز ازل پیر زاده‌ایم

بر هیچ خاطری ننشسته است گرد ما

افتاده نیست خاک، اگر ما فتاده‌ایم

چون طفل نی‌سوار به میدان اختیار

در چشم خود سوار، ولیکن پیاده‌ایم

گوهر نمی‌فتد ز بهار از فتادگی

سهل است اگر به خاک دو روزی فتاده‌ایم

صائب بود ازان لب میگون خمار ما

بیدرد را خیال که مخمور باده‌ایم