سزای توست چون گل گریهٔ تلخ پشیمانی
که گفت ای غنچهٔ غافل، دهن پیش صبا بگشا؟
< تکبیت شمارهٔ ۲۴۲...
تکبیت شمارهٔ ۲۴۰... >
