گر دست دهد ز مغز گندم نانی
وز می دو منی ز گوسفندی رانی
با لاله رخی و گوشه بستانی
عیشی بود آن نه حد هر سلطانی
< رباعی شمارهٔ ۱۷۶
رباعی شمارهٔ ۱۷۴ >