عاشق چو شوی تیغ به سر باید خورد
زهری که رسد همچو شکر باید خورد
هر چند ترا بر جگر آبی نبود
دریا دریا خون جگر باید خورد
< رباعی شمارهٔ ۲۱۷
رباعی شمارهٔ ۲۱۵ >
