دوشینه ز رنج دهر بدخواه

رفتم سوی بوستان نهانی

تا وارهم از خمار جانکاه

در لطف و هوای بوستانی

دیدم گلهای نغز و دلخواه

خندان ز طراوت جوانی

مرغان لطیف‌طبع آگاه

نالان به نوای باستانی

بر آتش روی گل شبانگاه

هر یک سرگرم زندخوانی

من بی‌خبرانه رفتم از راه

از آن نغمات آسمانی

با خود گفتم به ناله و آه

کای رانده ز عالم معانی!

با بال ضعیف و پر کوتاه

پرواز بلند کی توانی؟»

بودم در این سخن که ناگاه

مرغی به زبان بی‌زبانی

گر از ستم سپهر کین‌توز

یک چند بهار ما خزان شد

وز کید مصاحب بدآموز

چوپان بر گله سرگران شد

روزی دو سه، آتش جهانسوز

در خرمن ملک میهمان شد

خونهای شریف پاک، هر روز

بر خاک منازعت روان شد

وآن قصه زشت حیرت‌اندوز

سرمایهٔ عبرت جهان شد

امروز به فر بخت فیروز

دلهای فسرده شادمان شد

از فر مجاهدان بهروز

آن را که دل تو خواست آن شد

وز تابش مهر عالم‌افروز

ایران فردوس جاودان شد

شد شامش روز و روز نوروز

زین بهتر نیز می‌توان شد

از عرصهٔ تنگ حصن بیداد

انصاف برون جهاند مرکب

در معرکه داد پردلی داد

آن دانا فارس مهذب

شاهین کمال بال بگشاد

برکند ز جغد جهل مخلب

استاد بزرگ لوح بنهاد

شد مدرس کودکان مرتب

آمد به نیاز پیش استاد

آن طفل گریخته ز مکتب

استاد خجسته‌پی در استاد

تا کودک را کند مؤدب

آواز به شش جهت درافتاد

از غفلت دیو و سطوت رب:

« ای از شب هجر بود ناشاد!

برخیز که رهسپار شد شب

ای سر به ره نیاز سوده!

با سرخوشی و امیدواری

منشور دلاوری ربوده

در عرصهٔ رزم جانسپاری

با داس مقاومت دروده

کشت ستم و تباهکاری

زنگار ظلام را زدوده

ز آیینهٔ دین کردگاری

لب بسته و بازوان گشوده

وز دین قویم کرده یاری

واندر طلب حقوق بوده

چون کوه، قرین بردباری

جان داده و آبرو فزوده

در راه بقای کامکاری

وین گلشن تازه را نمود

از خون شریف آبیاری

مستیز به دهر ناستوده

کز منظرهٔ امیدواری

صد شکر که کار یافت قوت

از یاری حجت خراسان

وآن قبله و پیشوای امت

سرمایهٔ حرمت خراسان

بن موسی جعفر آن که عزت

افزوده به عزت خراسان

بگرفت نکو به دست قدرت

سررشتهٔ قدرت خراسان

وز همت عاقلان ملت

شد نادره ملت خراسان

وز عالم فحل باحمیت

شد شهره حمیت خراسان

ترکان دلیر بافتوت

کردند حمایت خراسان

نیز از علمای خوش رویت

خوش گشت رویت خراسان