آن طبع که چون آینهٔ پاکست زغش
از بس که به فعل بوالعجب دارد خوش
آب آمده از طبیعت خویش برون
در تحت بفوق میرود چون آتش
< رباعی شمارهٔ ۴۳
رباعی شمارهٔ ۴۱ >
