تا بتوانی، ز خلق، ای یار عزیز!
دوری کن و در دامن عزلت آویز!
انسان مجازیند این نسناسان
پرهیز! ز انسان مجازی، پرهیز!
< رباعی شمارهٔ ۴۷
رباعی شمارهٔ ۴۵ >
