ای شعلهای از پرتو رویت خورشید
رویم ز غمت زرد شد و موی سفید
از وصل تو هر که بود در جمله جهان
بر داشت نصیبی و من خسته امید
< رباعی شمارهٔ ۱۵
رباعی شمارهٔ ۱۳ >
