گزیدهٔ غزل ۴۵
دی غمزهٔ تو کرد اشارت به سوی لب
تا بوسه‌ای دهد ز شکر خوب تر مرا
رویت گل و لبت شکر و این عجب که نیست
جز دردسر به حاصل از آن گل شکر مرا
چون من ترا درون دل خویش داشتم
آخر چه دشنه داشته‌ای در جگر مرا
دی غمزهٔ تو کرد اشارت به سوی لب
تا بوسه‌ای دهد ز شکر خوب تر مرا
رویت گل و لبت شکر و این عجب که نیست
جز دردسر به حاصل از آن گل شکر مرا
چون من ترا درون دل خویش داشتم
آخر چه دشنه داشته‌ای در جگر مرا