خوش آن ساعت که از وی بوسه خواهم
وی آن لبهای خندان را بدزدد
چو دزدانم کشد آن در و گوهر
چو گاه خنده دندان را بدزدد
< گزیدهٔ غزل ۲۰۴
گزیدهٔ غزل ۲۰۲ >
