مرهم از لبهات میجویم بدین جان فگار
وای بر ریشی که آنرا از نمک مرهم کنند
مردهٔ آن قامتم کاندم که بخرامد براه
مردگان در خاک هر دم حسرتی دیگر خورند
< گزیدهٔ غزل ۲۸۵
گزیدهٔ غزل ۲۸۳ >