آری صنما بهانه خود کم بودت
تا خواب بیامد و ز ما بر بودت
خوش خسب که من تا به سحر خواهم گفت
فریاد ز نرگسان خواب آلودت
< رباعی شمارهٔ ۱۱۵
رباعی شمارهٔ ۱۱۳ >
