دی چشم تو رای سحر مطلق میزد
روی تو ره گنبد از رق میزد
تا داشتی آفتاب در سایهٔ زلف
جان بر صفت ذره معلق میزد
< رباعی شمارهٔ ۷۰۷
رباعی شمارهٔ ۷۰۵ >
