قد الفم ز مشق چون جیم افتاد
آن سو که توئی حسن دو میم افتاد
آن خوبی باقی تو ایجان جهان
دل بستد و اندر پی باقیم افتاد
< رباعی شمارهٔ ۷۷۶
رباعی شمارهٔ ۷۷۴ >
