گر گوهر طاعتی نسفتم هرگز
ور گرد بدی ز دل نرفتم هرگز
نومید نیم ز بارگاه کرمت
زیرا که ترا دو من نگفتم هرگز
< رباعی شمارهٔ ۹۶۱
رباعی شمارهٔ ۹۵۹ >
