تا میرود آن نگار ما میرانیم
پیمانه چو پر شود فرو گردانیم
چون بگذرد این سر که درین آب و گلست
در صبح وصال دولتش خندانیم
< رباعی شمارهٔ ۱۲۰۴...
رباعی شمارهٔ ۱۲۰۲... >
