دلدار چو دید خسته و غمگینم
آمد خندان نشست بر بالینم
خارید سرم گفت که ای مسکینم
دل میندهد ره که چنینت بینم
< رباعی شمارهٔ ۱۲۳۰...
رباعی شمارهٔ ۱۲۲۸... >
