ما برزگران این کهن دشت نویم
در کشتهٔ شادی همه غم میدرویم
چون لالهٔ کم عمر در این دشت فنا
تا سر زده از خاک ببادی گرویم
< رباعی شمارهٔ ۱۳۰۸...
رباعی شمارهٔ ۱۳۰۶... >
