آشفته همی روی بکوئی ای جان
میجوئی از آن گمشده خویش نشان
من دوش بدیدم کمرت را ز میان
هان تا نبری گمان بد بر دگران
< رباعی شمارهٔ ۱۳۷۸...
رباعی شمارهٔ ۱۳۷۶... >
