ای آنکه مرا دهر زبان میدانی
ور زانکه ببندند دهان میدانی
ور جان و دلم نهان شود زیر زمین
شاد است روانم که روان میدانی
< رباعی شمارهٔ ۱۷۰۲...
رباعی شمارهٔ ۱۷۰۰... >
