Logo




 

غزل شمارهٔ ۸۴

چون گل همه تن خندم نه از راه دهان تنها

زیرا که منم بی‌من با شاه جهان تنها

ای مشعله آورده دل را به سحر برده

جان را برسان در دل دل را مستان تنها

از خشم و حسد جان را بیگانه مکن با دل

آن را مگذار این جا وین را بمخوان تنها

شاهانه پیامی کن یک دعوت عامی کن

تا کی بود ای سلطان این با تو و آن تنها

چون دوش اگر امشب نایی و ببندی لب

صد شور کنیم ای جان نکنیم فغان تنها