Logo




 

غزل شمارهٔ ۶۲۵

گر ماه شب افروزان روپوش روا دارد

گیرم که بپوشد رو بو را چه دوا دارد

گر نیز بپوشد رو ور نیز ببرد بو

از خنبش روحانی صد گونه گوا دارد

آن مه چو گریزانه آید سپس خانه

لیکن دل دیوانه صد گونه دغا دارد

غم گر چه بود دشمن گوید سر او با من

با مرغ دلم گوید کو دام کجا دارد