آن مطرب ما خوشست و چنگش
دیوانه شود دل از ترنگش
چون چنگ زند یکی تو بنگر
کز لطف چگونه گشت رنگش
گر تنگ آیی ز زندگانی
برجه به کنار گیر تنگش
< غزل شمارهٔ ۱۲۴۱
غزل شمارهٔ ۱۲۳۹ >
